Om de toegankelijkheid van onze dienstverlening te verhogen voor mensen in armoede hebben we sinds kort een ervaringsdeskundige armoede en sociale uitsluiting in dienst. Sven Vermeersch, die zelf ervaring heeft met armoede en sociale uitsluiting, is met die ervaring aan de slag gegaan en vormt nu een brug tussen patiënt en hulpverlener. Het doel: meer oog voor de noden van mensen in armoede.
Sven Vermeersch werkt voor de POD maatschappelijke integratie, een overheidsdienst die aan armoedebestrijding doet en expertise heeft in het werken met ervaringsdeskundigen. Hij is er tewerkgesteld vanuit een project van het RIZIV dat de toegankelijkheid van de gezondheidszorg voor mensen in armoede wil verhogen. Dat gebeurt o.a. door het integreren van iemand die ervaring heeft met armoede en sociale uitsluiting in overheidsbedrijven of ziekenhuizen. “Een ervaringsdeskundige vormt een brug tussen cliënt en hulpverlener”, aldus Sven. “Die brug is nodig omdat mensen in armoede vaak een andere manier van denken hebben die ervoor zorgt dat er storing zit op de contacten en communicatie. Dat kan gaan over gezondheidsgeletterdheid, het niet begrijpen van vakjargon, moeite hebben met administratie … Ik ben er om hen daarin bij te staan. Ik zit aan beide kanten van de tafel, als bemiddelaar als het ware. Ik kies geen kant, ik zorg voor de vertaling. Anderzijds is het mijn taak om de organisatie meer inzicht te geven in de leefwereld van mensen in armoede, zodat maatregelen beter afgestemd kunnen worden op die doelgroep.”
Mensen in armoede zijn niet zwak, het is gewoon te veel geworden.”
“Een speciale opleiding heb ik niet gevolgd. Het is dankzij mijn levensverhaal én mijn competenties dat ik door de zware selectieprocedure ben geraakt. Ervaringsdeskundigen hebben een cruciale rol in het bestrijden van armoede. Het feit dat ik een zelfde achtergrond heb, werkt al heel drempelverlagend. Ik durf me kwetsbaar opstellen en dat geeft verbinding. Mensen hebben het gevoel dat we dezelfde taal spreken. Nabijheid vind ik erg belangrijk. Ik stel me op gelijke hoogte en we lossen problemen samen op. Dat lukt natuurlijk alleen als je extra tijd kan nemen in de begeleiding van mensen en in mijn functie kan dat. Ik ga mee naar buiten om de eerste stappen te zetten naar hulpverlening als dat alleen niet lukt. De begeleiding die ik aanbied is op maat. Ik kijk eerst wat de persoon in kwestie zelf kan en van daaruit werk ik verder. Dat kan best aanklampend zijn. Voor mensen in armoede zijn hun problemen soms zo veelomvattend, dat je ze moet vastpakken om het pad mee te bewandelen. Als het kluwen van problemen wat begint te ontrafelen, krijgen ze vaak het vertrouwen om zelf verder te gaan. Mensen in armoede zijn niet zwak, het is gewoon te veel geworden.”
“In AZ Sint-Lucas sta ik altijd ter beschikking voor hulpvragen. Iedereen kan me opbellen als ze een klankbord nodig hebben. Zeker als men het gevoel krijgt dat mensen van de radar gaan verdwijnen. Vaak zijn dat mensen die vanuit hun isolement erg afstandelijk zijn voor hulp.”
Jaarverslag 2018 